evini özleyenlere...

Şimdi çok uzaklarda yeşile bakan,maviye bakan içi sımsıcak insanlarla solu bir ev .. her gittiğimde çocukluğumu ,ilk gençlik yıllarımı hatırladığım ,mutluluk verici yer ..annemin sıcaklığı,babamın güveni ,evimin kalemin yıkılmazlığının olduğu yer..
Babaannemin hala o camdan bakıp beni okula yolcu etmsi,anneannemin ben istedim diye közde mısır yapması.. kuzenlerimle bir bahçe boyunca koşturup yorulmadan,yılmadan oynamalarımız .. hikayeler anlatmamız..
Evimi özledim hem de en derininden küçük şehirlerda büyüyen insanlar hep birgün oraya döneceğinin hayalini kurar .. emeklilikte mutlaka,.. derler..
Ben şimdi gitsem aynı yerden bana el sallayan okula uğurlayan babaannem yok artık..1 eksikle yola devam ediyoruz.. Şimdi giderken artık iki kişiyim ,değiştim,büyüdüm ama o kadar da değil...
hala aynıyım aslında ,gördüklerim biraz değiştirdi o kadar .. hayatım büyüdü ama nedense ben biraz daha küçüldüm .. hadi lityum bu kadar karamsarlık yeter .. lityum u eksik olunca insanın karamsarlık hayatının vazgeçilmezi oluyor nedense :)
Eve doğru yola çıkmaya az kaldı .. yine o sıcak,mutlu insanlara doğru..Hem de şimdi 2kişi olarak..