Wednesday 7 October 2009

Yalnızlık ve lityum


Epey bir süredir yalnız değilim daha bir kaç gün oldu ama kendimi garip hissediyorum ..Belki kimseyle fazla konuşmadığım için sesim kısılıyor ,, Gece sesler duyuyorum en garibinden artık onlara bile alıştım .. Telefon çalınca mutlu oluyorum biri arıyor .. O şimdi yurt dışında ,çok uzaklarda sesimi bile duyuramıyorum kimi zaman, bazen ben bile sesimi duyamıyorum ya .. Benim yalnızlığım daha doğduğum gün başlamış ,tek çocuk tribiyle.. Küçükken hatırlarım oyunlarım bile tek kişilikti hep hayali arkadaşım olurdu adları değişik değişik.. gerçekten arkadaşlarım pek kalıcı olmadı büyüdükten sonra bile ..Sözün özü hep tek kişiydim ben, ailem öyle kalabalık değildi zaten hep yalnızdım ,, Şimdi bu kadar alışkın biri olarak neden yalnızlık koyuyor ki .. Bazen gerçekten koyuyor yalnızlık ,,bıkkınlık veriyor; tabii bendeki lityum eksiğinin etkisi de olabilir bu ,,Çünkü hiçbir zaman en mutlu olduğum zamanlarda bile mutlu değildim çok ,bana dedi ama psikiyatris lityum eksiğin var !! onla yaşamaya alıştım ama bir ricam var biraz bırak beni lityum nefes alim ne olursun artık mutlu olmak istiyorum ,ne olursun...

3 comments:

  1. Biraz araştırma yaptım blogunu gördükten sonra lityum konusunda. Belki de yalnızlık ve mutsuzluk bazı şeyleri daha değerli yapıyordur. Bir başkası senin gözlerinle bakamaz dünyaya. Ben de yalnızlık çektim kimi dönemler, kimi dönemler de arkadaşlarımın arasında yalnız hissettim. Biraz da mutsuzluğa meyilliyiz belki.

    ReplyDelete
  2. belki de mutsuzluğa meyilliyizdir ama inan bana neye meyilli olduğun önemli değil eğer lityum hastasıysan her şey gözüne karanlık geliyor ve bununla yaşamaya çalışıyorsun başaramayanlar zaten ..anlamışsındır..

    ReplyDelete
  3. Anladım. Sen yine de dik durabiliyorsun ki her şeyin farkındasın ve belki bazı hüzünlerini bu bloga gömebiliyorsun yazarak. Hoşça kal, takipteyim.

    ReplyDelete